استان های کانادا به دنبال یک توافق جدید در زمینه مهاجرت هستند

سیستم مهاجرتی کانادا در حال ورود به دوره جدیدی است، که در آن استان های کانادا قصد دارند کنترل بیشتری نسبت به دولت فدرال داشته باشند.

در 28 جولای 2022، دولت ساسکاچوان بیانیه ای منتشر کرد که به دنبال کنترل بیشتر بر سیستم مهاجرت استان خود است. این بیانیه در همان روزی صادر شد که جرمی هریسون وزیر مهاجرت ساسکاچوان در نشستی در نیوبرانزویک با سایر وزرای مهاجرت کانادا، از جمله همتای فدرال خود، شان فریزر، شرکت کرد.

بزرگترین نتیجه ای که این نشست داشت: “موافقت وزرای مهاجرت استان های کاناد برای تدوین برنامه تخصیص چند ساله برنامه انتخاب استانی (PNP) تا 31 مارچ 2023 است. تخصیص هایی که به هدف کمک به برنامه مهاجرت استانی (PNP) به هر استان و منطقه در یک دوره سه ساله خواهد بود. در واقع این امکان را برای اداره مهاجرت استان ه ایجاد می کند که از قبل برای حمایت از اهداف توسعه اقتصادی خود برنامه ریزی کنند و متناسب با آن از متقاضیان مهاجرت به کانادا برای اقامت در استان های خود دعوت بعمل آورند. البته چندین استان معتقدند که چنین تلاش هایی هنوز برای حمایت از توسعه اقتصادی استان محل خود کافی نیست.

ساسکاچوان در چارچوب توافق جدید در زمینه مهاجرت به کانادا به دنبال درخواست یک قرارداد جدید مهاجرتی دوجانبه با دولت فدرال مشابه آنچه کبک هم اکنون مطابق آن متقاضیان مهاجرت به کانادا را می پذیرد، دارد. استان کبک به دلیل ویژگی منحصر به فرد فرانسوی زبان خود در کانادا، بیشترین کنترل را بر سیستم مهاجرت خود در بین ده استان و سه قلمرو کانادا دارد. بر اساس توافقنامه کانادا و کبک که در سال 1991 به امضا رسید، این استان این توانایی را دارد که سطوح مهاجرت خود را تعیین کند، همه مهاجران کلاس اقتصادی خود را انتخاب کند، پذیرش های اقامت موقت را کنترل کند، و در مورد کلاس های مهاجرتی اسپانسرشیپ خانواده و پناهندگان اظهار نظر کند. همچنین کنترل کاملی بر بودجه اسکان داده شده توسط دولت فدرال برای ارائه خدمات به تازه واردان با انواع کمک ها مانند آموزش زبان، آموزش شغلی و سایر حمایت ها دارد.

9 استان دیگر کانادا و یوکان و قلمروهای شمال غربی هر کدام قراردادهای مهاجرتی دوجانبه با دولت فدرال دارند. این توافقنامه ها بیشتر به این دلیل شناخته می شوند که استان ها و مناطق را قادر می سازد تا برنامه انتخاب استانی (PNP) را اداره کنند. این قراردادهای دوجانبه همچنین حاوی جزئیاتی در مورد طیف گسترده ای از موضوعات هستند، مانند نحوه همکاری دو سطح دولت فدرال- استانی برای ارائه خدمات اسکان مهاجران. با این حال، این موافقتنامه ها به استان ها و مناطق اختیارات قابل توجهی خارج از آنچه که می توانند با برنامه انتخاب استانی (PNP) مربوطه خود انجام دهند، نمی دهد.

همانطور که وزیر مهاجرت استان ساسکاچوان در بیانیه خود اعلام نموده است آنچه کبک دارد را می خواهد. بر اساس پیشنهاد خود به نام موافقتنامه مهاجرت کانادا و ساسکاچوان، ساسکاچوان خواهان:

• اختیارات انحصاری بر مهاجرت کلاس اقتصادی به استان
• کنترل مهاجرت کلاس خانواده برای برنامه های اسپانسرشیپ
• کنترل بودجه اسکان فدرال
• تخصیص تضمین شده برنامه انتخاب استانی(PNP) که با وزن جمعیتی ساسکاچوان در داخل کانادا مطابقت داشته باشد.

تخصیص فعلی برنامه انتخاب استانی (PNP) استان ساسکاچوان 6000 متقاضی اصلی برای سال 2022 است، اما اعتفاد بر این است که تخصیص 13000 متقاضی اصلی، برای استان ساسکاچوان منصفانه خواهد بود زیرا سهم ساسکاچوان از کل مهاجرت به کانادا خواهد بود.

یک روز قبل از نشست 28 جولای، هریسون وزیر مهاجرت ساسکاچوان و همتایان استانی او از استان های آلبرتا، منیتوبا و انتاریو نامه مشترکی را به وزیر مهاجرت فدرال آقای فریزر ارسال کردند که در آن خواستار کنترل بیشتر بر سیستم های مهاجرتی مربوطه خود شدند. در اوایل هفته، مونت مک ناتون، مسئول اداره مهاجرت انتاریو به CIC News گفت که از دولت فدرال می‌خواهد تا انتاریو را با استقلال بیشتری نسبت به انتخاب کلاس اقتصادی مهاجرت ارائه کند.

فرانسوا لگو، نخست‌وزیر کبک نیز گفته است که اگر در انتخابات استانی که قرار است تا اکتبر برگزار شود، دولت اکثریت دیگری را به دست آورد، به دنبال کنترل کامل بر مهاجرت به این استان خواهد بود.

درخواست های ساسکاچوان، آلبرتا، منیتوبا، انتاریو و کبک، دولت فدرال را تحت فشار زیادی قرار داد. اداره مهاجرت کانادا همچنان با عقب ماندگی درخواست ها مبارزه می کند، نکته ای که استان ها استدلال می کنند که می توان با دادن قدرت انتخاب بیشتر به آنها پرداخت.

استان‌های کانادا همچنین بر اساس قانون اساسی حق درخواست کنترل بیشتر را دارند. در حالی که قانون اساسی به وضوح می گوید که دولت فدرال بر پذیرش مهاجران کنترل دارد، اما همچنان مهاجرت را به عنوان یکی از معدود حوزه های سیاستی در کانادا که تحت کنترل مشترک فدرال-استانی است، تعریف می کند. همچنین قانون اصلی مهاجرت کانادا، قانون مهاجرت و حفاظت از پناهندگان (IRPA) دولت فدرال را موظف می کند که با استان ها و مناطق برای حمایت از اهداف اقتصادی و اجتماعی منطقه ای همکاری نزدیک داشته باشد. این در حالی است که، استان کبک کنترل قابل توجهی بر مهاجرت متقاضیان دارد، در حالی که بقیه کشور، دولت فدرال را در موقعیت دشوارتری قرار نمی دهد.

برخلاف سال 1991، زمانی که توافقنامه کانادا و کبک امضا شد،اکنون استان‌ها و مناطق سراسر کانادا با کمبود تاریخی نیروی کار در بحبوحه جمعیت به سرعت در حال پیر شدن این کشور مواجه هستند. با بازنشستگی بازنشستگان بیشتر، استان‌ها و مناطق برای حمایت از جمعیت، نیروی کار و رشد اقتصادی خود بیشتر به برنامه انتخاب استانی (PNP) وابسته می‌شوند.

به یک معنا، درخواست استان ها برای کنترل بیشتر اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. پس از امضای توافقنامه کانادا و کبک، برخی از استان ها به دولت فدرال رفتند و از مقامات مهاجرتی مشابه درخواست کردند. دولت فدرال از ترس از دست دادن کنترل بر سیستم مهاجرت با امضای قراردادهای مشابه با سایر نقاط کشور، ایده برنامه انتخاب استانی(PNP) را مطرح کرد. استان‌ها و سایر قلمروها توسعه برنامه های مهاجرتی خود را در همین چارچوب دنبال کردند، که منجر به رشد قابل توجه برنامه انتخاب استانی (PNP) از تنها 400 پذیرش مهاجر در سال 1999 به هدف بیش از 80,000 مهاجر در سال جاری و 90,000 مهاجر تا سال 2024 شد.

در حالی که اهداف برنامه انتخاب استانی (PNP) کانادا در بالاترین حد خود قرار دارد، برخی از استان ها استدلال می کنند که توزیع 80,000 مهاجر در یازده استان و منطقه ای که برنامه انتخاب استانی (PNP) را اداره می کنند، با توجه به کمبود قابل توجه نیروی کار که با آن مواجه هستند، ناکافی است و انتظار می رود با رسیدن نه میلیون نفر از بچه های بومی کانادا  به سن بازنشستگی در طی دهه آینده، ادامه پیدا کنند.

اهمیت این تحولات اخیر را نمی توان دست کم گرفت. قبل از اینکه کبک کنترل سیستم خود را به دست آورد، دولت فدرال همه مهاجران به کانادا را انتخاب می کرد. به تدریج، از زمان معرفی برنامه انتخاب استانی (PNP) در سال 1998، آونگ مهاجرت به کانادا تغییر کرده است و دو سطح دولت اکنون تقسیم تقریباً عادلانه ای در انتخاب مهاجران کلاس اقتصادی دارند. دولت فدرال همچنان بر پذیرش کلاس خانواده و پناهندگان کنترل دارد. استان ها اساساً می گویند که می خواهند کنترل اکثریت بر گزینش را داشته باشند.

در نهایت، این تصمیم دولت فدرال خواهد بود که آیا حتی بیشتر از این کنترل را رها کند یا خیر. مطمئناً این توانایی را دارد که به سادگی نسبت مهاجرانی را که از طریق مسیرهای فدرال مانند اکسپرس انتری وارد می‌کند، کاهش دهد و نسبت مهاجرانی که از طریق برنامه انتخاب استانی (PNP) انتخاب می‌شوند، افزایش دهد. با این حال باید دید که آیا دولت فدرال اشتهای کاهش کنترل خود را دارد یا خیر.

در هر صورت، موضع جسورانه استان‌ها نشان‌دهنده دوران جدیدی در سیستم مهاجرتی کانادا است، به‌طوری‌که آن‌ها دیگر صرفاً به اظهار نظر در مورد انتخاب از طریق برنامه انتخاب استانی (PNP) بسنده نمی‌کنند، بلکه به نظر می‌رسد موفقیت این استان‌ها با تنزل دادن دولت فدرال به شریک کوچکتر در رابطه سیستم مهاجرتی خود، تعریف می‌شود.