استان های کانادا به دنبال یک توافق جدید در زمینه مهاجرت هستند

در حالی که اهداف برنامه انتخاب استانی (PNP) کانادا در بالاترین حد خود قرار دارد، برخی از استان ها استدلال می کنند که توزیع 80,000 مهاجر در یازده استان و منطقه ای که برنامه انتخاب استانی (PNP) را اداره می کنند، با توجه به کمبود قابل توجه نیروی کار که با آن مواجه هستند، ناکافی است و انتظار می رود با رسیدن نه میلیون نفر از بچه های بومی کانادا  به سن بازنشستگی در طی دهه آینده، ادامه پیدا کنند.

اهمیت این تحولات اخیر را نمی توان دست کم گرفت. قبل از اینکه کبک کنترل سیستم خود را به دست آورد، دولت فدرال همه مهاجران به کانادا را انتخاب می کرد. به تدریج، از زمان معرفی برنامه انتخاب استانی (PNP) در سال 1998، آونگ مهاجرت به کانادا تغییر کرده است و دو سطح دولت اکنون تقسیم تقریباً عادلانه ای در انتخاب مهاجران کلاس اقتصادی دارند. دولت فدرال همچنان بر پذیرش کلاس خانواده و پناهندگان کنترل دارد. استان ها اساساً می گویند که می خواهند کنترل اکثریت بر گزینش را داشته باشند.

در نهایت، این تصمیم دولت فدرال خواهد بود که آیا حتی بیشتر از این کنترل را رها کند یا خیر. مطمئناً این توانایی را دارد که به سادگی نسبت مهاجرانی را که از طریق مسیرهای فدرال مانند اکسپرس انتری وارد می‌کند، کاهش دهد و نسبت مهاجرانی که از طریق برنامه انتخاب استانی (PNP) انتخاب می‌شوند، افزایش دهد. با این حال باید دید که آیا دولت فدرال اشتهای کاهش کنترل خود را دارد یا خیر.

در هر صورت، موضع جسورانه استان‌ها نشان‌دهنده دوران جدیدی در سیستم مهاجرتی کانادا است، به‌طوری‌که آن‌ها دیگر صرفاً به اظهار نظر در مورد انتخاب از طریق برنامه انتخاب استانی (PNP) بسنده نمی‌کنند، بلکه به نظر می‌رسد موفقیت این استان‌ها با تنزل دادن دولت فدرال به شریک کوچکتر در رابطه سیستم مهاجرتی خود، تعریف می‌شود.